به گزارش گروه بین الملل ایران آنلاین، سال ۲۰۱۰ زمین لرزه‌ای در هائیتی رخ داد که خسارات جانی و مالی فراوانی به وجود آورد و معیشت مردم این کشور را با تهدید روبه‌رو کرد. بیش از ۲۰۰ هزار نفر کشته شدند و ۱,۵ میلیون نفر خانۀ خود را از دست دادند و بر اساس تخمین‌ها، مناطق آسیب‌دیده بیش از ۷ میلیارد دلار خسارت متحمل شدند.
مقیاس عظیم فاجعه باعث شد در فاصله‌ای کوتاه میزان کمک‌های خارجی به ویژه از سوی ایالات‌متحده، بسیار افزایش یابد. تلاش برای جمع‌آوری کمک‌های مالی به سطوح بی‌سابقه‌ای رسید تا جایی که تقریباً نیمی از خانواده‌های آمریکایی در طرح‌های امدادی برای کمک به هائیتی مشارکت داشتند.
با این حال، این کمک‌ها نیازهای فوری مردم هائیتی را به شیوه‌ای موثر برطرف نمی‌کرد. مثلاً، آژانس توسعۀ بین‌المللی ایالات‌متحده (USAID) بذرهای اصلاح‌شده ژنتیکی مونسانتو (Monsanto) را بین کشاورزان روستایی توزیع کرد، اما این کشاورزان به کمک مالی نیاز داشتند، نه بذرهای جدید. علاوه بر این، اگر تنها با کسری از همین کمک‌های خارجی، محصولات ضروری از تولیدکنندگان محلی خریداری می‌شد، اقتصاد هائیتی از رکود نجات می‌یافت.
جیک جانستون (Jake Johnston) در پژوهش تازۀ خود با عنوان «دولت صدقه‌ای: نخبگان هراس‌ناک، سرمایه‌داری فاجعه‌محور و نبرد برای حکمرانی بر هائیتی» (Aid State: Elite Panic, Disaster Capitalism, and the Battle to Control Haiti) به تاریخ صدسالۀ کمک‌های بین‌المللی در هائیتی می‌پردازد و رویکرد مداخله‌گرایانه را به نقد می‌کشد و از اقداماتی طرفداری می‌کند که ثبات کشور را در اولویت می‌گذارند.
جانستون توضیح می‌دهد که تجربۀ اشغال و مداخلۀ خارجی در هائیتی اغلب تحت فریب کمک‌های خارجی پنهان شده و به جای آنکه توسعۀ پایدار در این کشور تقویت شود، چالش‌های آن را تشدید کرده است.
رویدادهای اخیر، مثلاً افزایش خشونت‌های در میان گروه‌های خلافکار که منجر به استعفای نخست‌وزیر آریل آنری شد، جرقۀ دوباره‌ای برای از سر گرفتن بحث‌ها درباره چشم‌انداز سیاسی هائیتی شد. جانستون در مصاحبۀ اخیر خود با مجلۀ جاکوبین دربارۀ منشأ این بحران صحبت می‌کند و تاکید می‌کند که میان کمک خارجی و اشغال مرز بسیار مبهم است و بدین ترتیب چشم‌انداز استقلال هائیتی را مسئله‌ای تامل‌برانگیز می‌داند.
انتهای پیام/