به گزارش ایران آنلاین، یحیی برای دربی تا حدودی شگفت‌زده‌مان کرد. برخی می‌گفتند مهدی عبدی از ابتدا به‌عنوان مهاجم نوک بازی می‌کند و ما هم شانس بازی دادن به حامد پاکدل را بیشتر می‌دانستیم چون شنیده بودیم آماده‌تر است اما یک حالت سومی هم در نظر گرفته بودیم. اینکه عالیشاه در زمین باشد و جلوتر از تمام هافبک‌ها بازی کند اما مهاجم نوک نباشد. بازی بدون مهاجم نوک یا همان 6-4 معروف سیستمی بود که گواردیولا در بارسلونا، بایرن مونیخ و سیتی انجام داد و تیم‌هایی مثل اسپانیا و آلمان هم از این روش بهره می‌بردند.
پرسپولیس در دربی بدون مهاجم نوک وارد زمین شد. نه خبری از عبدی بود نه پاکدل اما عالیشاه و ترابی به‌عنوان مهاجمانی که مهاجم نبودند در ترکیب قرار گرفتند. سورپرایز یحیی اما بازی دادن به وحید امیری در پست هافبک چپ بود. در حالی که همه فکر می‌کردیم امیری دفاع چپ باشد؛ یحیی روی قابلیت‌های تهاجمی بازیکن ملی‌پوشش که در 54 روز گذشته فقط مقابل نیکاراگوئه و سپاهان بازی کرده بود دل بست که اتفاقاً انتخاب خوبی هم شد. امیری در پست هافبک چپ رابط خوبی در فاز انتقال از دفاع به حمله بود اما سر آخر باز هم دفاع چپ رفت تا تیم در فاز حمله زور بیشتری پیدا کند.
حق با صادقی بود
سعید صادقی از ابتدای فصل می‌گفت در جناح راست خط میانی کارایی بیشتری دارد اما از آنجایی که مهدی ترابی آنجا را دوقبضه در اختیار گرفته بود یحیی این بازیکن را به جناح مقابل می‌فرستاد. سعید صادقی فعال‌ترین بازیکن پرسپولیس در فاز حمله در نیمه نخست بود و شاید بیش از ده بار پشت مدفع چپ استقلال صاحب توپ شد و حملات تیمش را پایه‌گذاری کرد. صادقی البته مثل بیشتر بازی‌های این فصل در ارسال پاس نهایی یا ضربه به توپ مشکل داشت اما حداقل حُسن این بازی این بود که یحیی فهمید از هافبک گلساز خود می‌تواند در جناح راست استفاده بهتری ببرد. البته جناح راست پرسپولیس در یک صورت می‌توانست نقطه اتکا و برتری تیمش باشد، اگر دانیال اسماعیلی‌فر نیمی از کیفیت بازی‌های قبلش را ارائه می‌داد و با صادقی زوج مناسبی بسازد. دانیال برخلاف بیشتر بازی‌ها عقب ایستاده بود تا در فاز دفاع گاف ندهد اما استقلال آنقدر از همان منطقه پیش آمد که به گل رسید. شاید اگر دانیال می‌توانست سلمانی را عقب نگه دارد و با صادقی زوج‌سازی کند پرسپولیس در همان نیمه اول بارش را می‌بست.
باید به این نکته هم اشاره کنیم که سعید صادقی در نیمه دوم با آنچه در نیمه نخست دیدیم زمین تا آسمان فرق می‌کرد که علت عمده این افت جابه‌جایی‌های پیش آمده در ترکیب خودی و حریف بود. با ورورد عمری به زمین، پست صادقی تا حدودی تغییر کرد ضمن اینکه ساپینتو با یک جابه‌جایی هوشمندانه صالح حردانی را از راست به چپ برد تا آن منطقه را ببندد که تا حدود زیادی موفق بود. در ادامه صادقی آنقدر ناکارآمد شد که از زمین بیرون رفت.
گل خوردن، وقتی تیم بهتر زمین هستید
ایراد بزرگ پرسپولیس در این دربی جایی بود که با بازی باکیفیت‌تر گل خورد و در آستانه شکست بود. در نمای کلی فوتبال پرسپولیس از حیث انتقال توپ از دفاع به حمله، گردش و چرخش و مالکیت بهتر و برتر از حریف بود اما تیم یحیی درست در زمانی گل دوم را خورد که بهتر از حریف بازی می‌کرد. پرسپولیس در نیمه نخست و فقط در یکی دو مقطع 5 دقیقه‌ای بازی را از دست داد و در آن مقطع گل خورد و البته یکی دو موقعیت خوب به حریف داد. در نیمه دوم اما پرسپولیس وقتی گل خورد که بهتر از حریف کار می‌کرد. پرسپولیس در این بازی حدود 300 پاس بیشتر از حریفش داد (632 به 344) و متعاقب این آمار مالکیت بیشتری نسبت به حریف داشت(62.4 به 37.6 درصد)، دقت پاس تیم یحیی هم بهتر از استقلال بود (83.4 به 70.3) اما در نبردها کمی کم آورد (48.8 به 51.2 درصد) اما برخلاف آمار بازی‌های قبل بیشتر از استقلال شوت زد(8 به5) ولی مثل همیشه شوت‌ها بی‌دقت بود و تعداد شوت‌های در چهارچوب چیزی نبود که از تیم صدرنشین انتظار می‌کشیم (3 به 3).
انتهای پیام/