به گزارش ایران آنلاین، مهدی تاج رئیس فدراسیون فوتبال در آخرین مصاحبه خود درباره سرمربی تیم ملی می‌گوید: «از همه می‌خواهم اجازه داده شود در این زمینه بهترین تصمیم را بگیریم. من به شما اطمینان می‌دهم که فدراسیون و هیأت رئیسه امانتدار مردم خواهند بود و بهترین تصمیم را خواهند گرفت. هدف ما جبران این نتیجه در جام ملت‌های آسیاست.» این جمله تاج در حقیقت ادامه مصاحبه قبلی اوست که نام کاندیداهای سرمربیگری تیم ملی را تلویحی نام برده بود. مشتی گزینه تکراری و دم دستی که هیچ هیجان و شوری برنمی‌انگیزد. کی‌روش سرلیست این فهرست است و در ادامه نام‌های تکراری همانند برانکو، فرهاد مجیدی و علی دایی نیز مطرح شده‌اند. گزینه‌هایی تکراری که هیچ کدام برای نیمکت تیم ملی آورده‌ای حتی روی کاغذ ندارند.
در میان گزینه‌ها بی‌تردید قرار گرفتن نام کی‌روش یک علامت سؤال بزرگ است. کی‌روش در جام جهانی عملکردی نومیدکننده با تیم ملی داشت و خروجی که از او دیدیم، حتی با دوران 8 ساله قبلی‌اش فاصله بعیدی گرفته بود. تیم ایران در یکی از آسان‌ترین گروه‌های جام جهانی سنگین‌ترین شکست تاریخ جام جهانی را با باخت شرم‌آور 6 گله برابر انگلیس رقم زد که سومین شکست پرگل جام بود. در بازی دوم اگرچه در یک فضای برانگیختگی به ولز 2 گل زدیم تا به جام بازگردیم اما فراموش نکنیم که این دو گل در وقت‌های اضافه و هنگامی به ثمر رسید که حریف 10 نفره شده بود. در بازی آخر برابر امریکا اما هرچه ریسیده بودیم، پنبه شد و در حالی که بهترین موقعیت را برای صعود به دور دوم داشتیم و با یک تساوی به مرحله بعد می‌رسیدیم، تیم ملی شکست خورد تا در حسرت صعود بمانیم.
این کارنامه بی‌تردید جای دفاع ندارد و به اندازه‌ای نومیدکننده بوده که رئیس فدراسیون فوتبال بابت آن عذرخواهی می‌کند. کاری که خود کی‌روش انجام نداد. قطعاً هر مربی دیگری به جای کی‌روش روی نیمکت تیم ملی نشسته بود، در پایان شکست برابر امریکا بلادرنگ از کار برکنار می‌شد اما اینکه او هنوز از بیشترین شانس برای نشستن روی نیمکت ایران در جام ملت‌ها برخوردار است و مهم‌ترین گزینه محسوب می‌شود، جای تعجب فراوان دارد و شاید همانگونه که منتقدان و خرده‌گیران مدعی هستند، به اتفاقات فرامتنی و کنفرانس‌های مطبوعاتی باز می‌گردد.
در این میان تأیید تلویحی وزیر ورزش از عملکرد کی‌روش و تمجید از او یک کد پنهان است که از سوی دستگاه تصمیم‌ساز ورزش بیرون آمده و نشان می‌دهد که مجموعه وزارت ورزش برای ادامه همکاری با کی‌روش تمایل دارد.
این معادله اما سوی دیگری هم دارد. آنجا که به فهرست لاغر گزینه‌ها می‌نگریم و هیچ نام دندان‌گیری را مشاهده نمی‌کنیم. نه دایی، نه مجیدی و نه حتی برانکو با وجود دوران باشکوه و موفق در پرسپولیس گزینه‌های دوست داشتنی و بزرگی نیستند که برای نیمکت تیم ملی ما را به وجد بیاورند. برانکو به‌عنوان موفق‌ترین مربی یک دهه اخیر فوتبال ایران یک دوره متوسط با تیم ملی داشته و امتحانش را پس داده در حالی که برای فوتبال ایران افق‌های پیش رو و دوردست از این نام‌ها بزرگتر است.
فوتبال ایران برای رسیدن به این افق و به این کرانه، یک نام بزرگ می‌خواهد. کسی که بتواند فوتبال کم ستاره و راکد ایران را تکان داده و تیم جدیدی بسازد. مربی که با انگاره‌های نو، تیم ملی را متحول کند. آنچه ظاهراً در پلن مدیران فدراسیون جایی ندارد.
انتهای پیام/