گروه فرهنگی ایران آنلاین: قاچاق فیلم یکی از معضلات جدی این روزها محسوب می‌شود که بیش از گذشته سایه شوم خود را بر سر سینمای ایران انداخته است. شاید اگر آن زمان که این روند باب شد با جدیت و تحکم بیشتری با آن برخورد می‌شد حال شاهد جولان بی رویه آن‌ها نبودیم، گویی که کمر همت بسته‌اند تا سینمای ایران زمین بخورد و نایی برای ایستادن و رسیدن به روزهای اوج خود را نداشته باشد.
در دهههای 70 وقتی فیلمی در سینماها اکران می‌شد روز بعدش سی‌دی غیرمجاز آن، البته با کیفیتی پایین کنار سینمای اکران‌کننده و معابر کنار خیابان‌ها به فروش می‌رسید. وقتی این موضوع علنی شد سرمایه‌گذاران و تهیه‌کنندگان معترض شدند و دست به اقدام زدند تا با این شیوه ضرررسان برای محتوا و سرمایه‌شان مقابله کنند. تا اینکه این مسئله به صورت موقتی حل شد اما به مانند آتشی زیر خاکستر بود چرا که با افتادن آب‌ها از آسیاب با قدرت بیشتری پا به عرصه رقابت با تولیدکنندگان و سرمایه گذاران گذاشتند.
اما ماجرا به اینجا هم ختم نشد که حتی بدتر هم پیش رفت. این روزها با ترویج شبکه نمایش خانگی، آثار سینمایی در حال اکران با چند ساعت اختلاف در دسترس عموم مردم قرار می‌گیرد. گوشی‌های هوشمند و گسترش فضای مجازی هم قوز بالای قوز دیگری بر پیکر نحیف سینمای ایران شده است. به طوری که نسخه قاچاق یک فیلم را می‌توان در کسری از دقیقه دانلود کرد و به تماشای آن نشست!
با این اوصاف، سوال مهم این است که چرا سازندگان اصلی، سرمایه گذاران و تهیه کنندگان از این وضع موجود گله و شکایتی ندارند و حتی با رضایت خود به این موضوع دامن هم می‌زنند؟
این روزها با عدم شکایت و پیگیری لازم، قاچاق فیلم رویه نامناسبی را در پیش گرفته است. حال اینکه با رضایت سازندگان اصلی فیلم برای نشر آثار، سینمای ایران است که ضررهای بسیاری را متحمل می‌شود. سینمایی که طی سال‌های گذشته با ساخت سالن در سراسر کشور، جذب مخاطب، تولید آثار فاخر، تنوع در رویداد‌های سینمایی، تعدد ژانر تلاش کرده تا در این وضعیت اقتصادی سر پا بایستد، حال باید چالش‌هایی از این دست هم به دوش بکشد و از مسیر تعالی خود فاصله بگیرد.
محمد خزاعی، رئیس سازمان سینمایی ایران در این باره معتقد است که «اگر صاحبان آثار درباره انتشار غیرقانونی فیلم‌شان به ما مراجعه کنند، ما از طریق مجاری قضایی و امنیتی حتما پیگیری می‌کنیم و با عوامل آن برخورد می‌کنیم، اما بعضا مواردی پیش می‌آید که خود صاحبان آثار شکایتی نزد سازمان سینمایی نمی‌آورند و اصولا بحثی در این باره ندارند، چرا که خودشان می‌دانند اثرشان به چه صورتی منتشر شده است. بعضا درباره آثاری که به صورت غیرقانونی پخش شده ما پیگیری کردیم و حتی مشخص شده نخستین پلتفرم یا سایت منتشر‌کننده کجا بوده و حتی صاحب آن سایت چه کسی بوده است. برخی فیلم‌ها نیز مسائل مربوط به ساخت و تولیدشان داخلی نیست و مربوط به تهیه‌کنندگان خارجی است که باز به حیطه کاری ما مربوط نمی‌شود.»
بدیهی است؛ اگر این روند ادامه پیدا کند تا چند صباح دیگر وضع از شرایط موجود هم بدتر می‌شود و شاید کار به جایی برسد که دیگر سینمای ایران راه به جایی نداشته باشد و تسلیم شود. این درست نیست که موضوع قاچاق فیلم را بی اهمیت بدانیم و مسئولان مربوطه از مسئولیت خود شانه خالی کنند و این موضوع را به حیطه کاری خود نامربوط بدانند یا تایید صاحبان اثر را توجیهی بر قاچاق فیلم تلقی کنند.
در این راستا نیاز است با برنامه ریزی و قانون گذاری مناسب سد راه قاچاق آثار سینمایی شویم و سینمای ایران را از چنگ قاچاقچیان فرهنگ دور نگه داریم چرا که ایران با داشتن ظرفیت‌ها و استعدادهای خوبی که دارد می‌تواند گام‌های بلندتری را برای ساخت و تولید آثار سینمایی فاخر بردارد.
انتهای پیام/