گروه ورزشی ایران آنلاین: نامش برای همه مردم، سرشار از ذوق و احساس است، می‌خواهند طرفدارش باشند یا فقط از روی تفریح و سرگرمی دنبالش کنند، فوتبال ایران در هر جایگاهی از رده بندی‌های دنیا که باشد برای مردم یک لذت غیر قابل وصف است.
البته فرقی هم نمی‌کند، حوزه فعالیتش محدود باشد به مستطیل سبز یا سالنی سرپوشیده و یا حتی ساحلی، در هر صورت یک توپ است که وسط دل‌های میلیون‌ها ایرانی غوغا می‌کند.
اما هیجان دنیای فوتبال و زیبایی‌هایش فقط به همین جا ختم نمی‌شود، بعد از هر تورنمنت بین‌المللی، حرف و حدیث برای پیروزی‌ها و ناکامی‌های آنها سوژه داغ ویژه برنامه‌های فوتبالی می‌شود.
یکبار تکنیک‌ها زیر و رو می‌شود، یکبار هم توانمندی‌های مربی و بازیکن زیر سوال می‌رود، یکبار هم حرف از کمرنگ شدن خلق و خوی پهلوانی در ورزشکاران به میان می‌آید، اما آنچه همیشه سر خط سوال و جواب‌های فوتبالی است دستمزدهای رایج در این دنیای پر هیاهوست.
فوتبال پر هزینه و کم بازده
مسابقات جام ملت‌های آسیا که در نیمه نهایی برای ایران با شکست مقابل ژاپن تمام شد، برای فدراسیون فوتبال ایران آورده‌ای ۲۸۲ میلیارد تومانی داشت، پاداشی که مبلغ آن به ازای هر نفر چیزی حدود ۸۰۰ میلیون تومان بوده است.
این در حالی است که تیم ملی فوتبال ساحلی ایران که در جایگاه سومی جهان ایستاده است، به تازگی به لیست پاداش‌های فدراسیون اضافه شده است و هنوز رقم ریالی آن منتشر نشده است.
از دو دوتا چهارتای پاداش‌ها که بگذریم، اما دستمزدهای فوتبالیست‌ها هنوز هم نقل محافل بحث و جدل فوتبالی است، خیلی از کارشناسان معتقدند میان دستمزدهای دنیای فوتبال، فاصله زیادی وجود دارد، فاصله‌ای که البته اگر کمی دقیقتر به آن نگاه کنیم برای فوتبال زنان حتی فاصله‌اش بیشتر هم می‌شود.
اعتراض‌هایی که هر چند وقت یکبار مطرح می‌شود اما متاسفانه بنایی برای رسیدگی به آن وجود ندارد و بهانه‌ها برای رفع و رجوع کردن این مسئله زیاد است، از نبود بودجه گرفته تا عدم تمایل اسپانسرها برای حمایت مالی.
گویا اسپانسرها هم برای سرمایه گذاری روی تیم‌های فوتبالی چرتکه می‌اندازد که هر کجا سود بیشتری دارد وارد شوند، اقدامی که می‌گوید هدف فقط سود بیشتر است نه حمایت از جامعه ورزشی ایران.
سود بدون زیان در زمین فوتبال
این سود انگار فقط در مستطیل ۹۰ متری سبز استادیوم‌ها تعریف می‌شود و اگر قرار باشد پای زنان فوتبالیست به میان بیاید همه کنار می‌کشند و همین امر یکی از مهمترین عواملی است که باشگاه‌دارن برای پایین بون دستمزدها عنوان می‌کنند.
سال گذشته بازیکن تیم ملی فوتسال زنان ایران، به دستمزد پایین زنان فوتبالیست در ایران اعتراض کرد و گفت: «دستمزد ما از یک‌پنجاهم دستمزد آقایان فوتبالیست هم کمتر است. »
نسترن مقیمی همچنین گفته؛ اعضای تیم ملی فوتسال ۱۰ تا ۱۱ ماه از سال را درگیر لیگ هسند و نمی‌توانند کار دیگری انجام دهند و دستمزدی که دریافت می‌کنند ناچیز است.
حمید بهزادپور، دروازه‌بان تیم ملی فوتبال ساحلی بعد از افتخارآفرینی تیم ملی فوتبال ساحلی ایران در دنیا، چند شب قبل در برنامه فوتبال برتر از دستمزدهای بسیار پایین ملی پوشان ساحلی در باشگاه‌ها گلایه کرد.
او گفت: بازیکنان این تیم قردادهایشان بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ میلیون است، و این رقم در مقایسه با دستمزد فوتبالیست‌های کشور برای یک فصل بسیار کم و اندک است. او همچنین گفته نیروی یک شرکت معدن است و درآمد ماهیانه‌اش ۷ میلیون تومان است.
فوتبال، فوتبال است فقط جنس و نرخش فرق دارد
البته این اولین بار نیست که ورزشکاران زیادی به دلیل پایین بودن درآمدشان از ورزش و فاصله زیاد و تبعیض‌های فاحش بین سایر ورزشکاران و وفوتبالیست‌های کشور، از دنیای ورزش خداحافظی کرده‌اند یا به شغل‌های کاذب چون دستفروشی روی آوردهاند.
چند سال پیش علی پروین، پیشکسوت فوتبال ایران هم به دستمزدهای نجومی بازیکنان فوتبال اعتراض کرد و از وزیر وقت ورزش کشور خواسته بود در این قرارداهایی که برای هر قدم یا پاسش عدد و رقم تعیین کرده‌اند دخالت کند. کهنه فوتبالیست ایران، معتقد است بالا بودن رقم‌های قرارداد بازیکنان در باشگاه‌ها، آنها را از اولویت فوتبالیست بودن دور می‌کند و هدفشان را از ورزش به سمت کسب درآمد تغییر می‌دهد.
اعتراض‌ها به دریافتی‌های فوتبالیست‌ها، البته چند سالی است از چهارچوب متسطیل سبز خارج شده و صدای سایر تیم‌های ورزشی کشور را هم در آورده است.
خیلی‌ها که حتی علاقه‌شان به هیجان فوتبالی زبانزد است هم گلایه دارند که چرا بودجه‌های زیر ساخت‌های مهم فرهنگی و اجتماعی و حتی ورزشی کشور، از ریال‌هایی که برای فوتبالی‌های وسط چمن سبز هزینه می‌شود کمتر است.
سهم پر فوتبال از بودجه ورزش
به جز کشتی‌گیرها و شمشیر به دست‌های تیم ملی و فوتبالی‌های داخل سالن و ساحل، هنری‌ها هم داد اعتراض سر داده‌اند که بودجه کل سال تئاتر ایران، با دستمزد یک فصل فوتبالیست لیگ برابر است.
فاصله‌هایی که اگر برای پر شدنشان فکری نشود باید شاهد تک قطبی شدن ورزش ایران و محدود شدنش به ۱۱ نفر و یک توپ داخل زمین چمن باشیم، ورزشی که متاسفانه تنها افتخارش در چند دوره جام جهانی حضور در مسابقات گروهی بوده است و در لیگ‌های آسیا دستش به جام قهرمانی نرسیده است.
حالا بماند که در بازی‌های تیمی چه لیگ داخلی و چه لیگ‌های آسیایی، اما و اگر زیاد وجود دارد و بالا و پایین می‌شوند، اما آنچه ثابت است، رقم پر صفر چک‌های قرارداد فوتبالی و عکس‌های یادگاری با لبخندهای مضحک است.
انتهای پیام/